Хвост русалкі

Сапраўдная русалка, толькі вельмі маленькая,вытанчана варушачы хвастом, плавала між срабрыста-люстраных карпаў у празрыстым басейне з надпісам "жывая рыба".

Я б не здзівіўся, калі б вакол гэтага вадаёма збянтэжаным колам стоўпіліся ўсе наведвальнікі гіпермаркета. Але чамусьці акрамя мяне яе ніхто не заўважаў. З-за гэтага ўзнікла адчуванне, што русалку трэба ратаваць. Схаваўшы яе паміж двума карпамі, якія ленавата плюхаліся ў поліэтыленавым пакунку, я папрасіў прадавачку ўзважыць яго ды даліць туды вады. Яна чмыхнула, але дапамагла зрабіць перасоўны "акварыум".

Акуратна несучы перад сабой пакет на выцягнутых руках, я, магчыма, выглядаў бязглузда. Але мне было ўсё адно.

– Было ўдалае вуджэнне – ды ў мяне ў руках стварэнне…а хто не верыць у цуды – бярыце вуды, - мармытаў я нейкую лухту, каб заглушыць пытанні, якія скакалі ў маім розуме.

– Але, навошта ж табе русалка?

– Што, з’ясі яе? (Жах, гэта што, я падумаў такое???)

– А можа, выпусціць усіх траіх плаваць у гарадскую раку, Ім жа ж не страшна, што там вада зялёная?

– Ці давай, даўно марыў, махнеш у Італію? Да мора, там прыгожа, выпусціш проста ў мора – вадаплаўным дакладна спадабаецца?

Дома я набраў поўны тазік вады ды выпусціў усіх траіх з паўпразрыстага зняволення. Карпы дружна высунулі з вады раты, быццам хацелі паведаміць мне нешта важнае.

– Ён жа не разумее, – прамовіла русалка спеўным голасам. – Ня бойцеся, ён мяне не з’есць, гэта такі жарт! Дурны…

Я вылупіў вочы: дарма што яна размаўляе, дык яшчэ й не хапала, каб русалка магла чытаць думкі!

– Ну ўмею, што з таго? Усё роўна атрымалася трапіць у сеткі… таму прыйшлося на працягу часу падавацца карпам, гіпнатызуючы ўсіх сустрэчных-папярочных. Пакуль цябе не ўбачыла. Ты, канешне, дурнаваты, але ў дзяцінстве так любіў акварыумных рыбак, што цяпер ніякія морапрадукты не еш. Акрамя крабавых кійкоў, але ж гэта й не рыба, а так… – русалка хіхікнула.

***

З гэтага часу маё жыццё поўнасцю змянілася, таму што любыя думкі ў маёй галаве русалка чытала, быццам адкрытую кнігу. Давялося сур’ёзна навесці парадак ў думках. Ну і заразом ў кватэры. А весь астатні час клапаціцца аб вадаплаўных гасцях.

Я пачаў паціху асвойваць кулінарыю – раней жа апроч амлету ды пельменей нічога не атрымлівалася. Русалка нахвальвала маю ежу, гаворачы, што ежа становіцца што ні дзеньсмачнейшая. Яна хутка расла ( як гаворыцца ў старых казках – "не па днях, але па гадзінах"), таму прыйшлося перасунуць русалку ў ванну, чым яна й цешылася з вялікай асалодай. Добра, хоць рыбіны зусім не раслі. Дарэчы, яны выявіліся зусім і не карпамі: адзін з іх паціху прашаптаў, што яны – замаскаваныя рыцары-ахоўнікі русалкі.

Паколькі мае госці з ванны ніколі не вылазілі, мне дзеля падтрымкі асабістай чысціні давялося рэгулярна наведваць бліжэйшую саўну, з-за чаго я ўславіўся ў раёне неверагодным чысцёхай.

Прыблізна праз паўгады я звыкнуўся з вадаплаўнымі гасцямі як са сваякамі. Аднак з-за іх давялося звесці да мінімуму стасункі з роднымі ды сябрамі, катэгарычна перастаўшы запрашаць іх да сябе. Усе яны на мяне крыўдзіліся, але я быў нязломны.

За гэты час русалка так пабольшала, што заняла амаль усю ванну.

– Ты, здаецца, хацеў паехаць у Італію?

– І як мы паляцім на самалёце, з гэткім тваім хвастом? – падумаў я, мімаволі залюбаваўшыся акуратным срэбрам яе плаўняў. А русалка, прысеўшы на край ванны, нечакана рэзка ўзмахнула хвастом, і лускавінне з шалясценнем абсыпалася на падлогу, быццам восеньскае лісце пад моцным павевам ветру. У выніку, як у казцы Андэрсена, адкрыліся дзве сімпатычныя ножкі.

– Я і раней так рабіла, – засмяялася яна, заўважыўшы маё здзіўленне, - але толькі калі цябе не было дома.

***

Дарога праляцела хутка, і вось ужо, пад здзіўленымі позіркамі італьянскіх вудаляў, мы стаім на беразе цёплага мора, трымаючы ў поліэтыленавым пакунку двух нецярплівых карпаў-ахоўнікаў.

– Давай, хутчэй вызваляй іх, – кажа русалка, – хай папярэдзяць сваякоў, каб рыхтавалі банкет з нагоды майго вяртання. Ды плыві за мной "хвосцікам", не адстаючы, бо заблукаеш!

Я напінаю на сябе загадзя прызапашаны акваланг ды крочу проста ў пяшчотныя хвалі Адрыятычнага мора. На паверхні вады – да самога гарызонту – жоўтым, памяранцавым ды пунсовым зіхацяць яркія водбліскі сонца, якое заходзіць.

- Канец -