Вушы лужыны

(казка)

У самым цэнтры старажытнага горада ляжала велізарная лужына. Часцяком праз яе скакалі коні з моцна сядзячымі ў сёдлах жалезнымі рыцарамі, і тады ўсе навокал былі абляпаны бруднымі пырскамі, зіхоткімі на сонцы, нібы брыльянты. Аднак перапэцканыя гараджане зусім не былі задаволеныя і бурчалі – але толькі ціхенька, каб рыцары не пакрыўдзіліся. Велізарная лужына, натапырыўшы вушы-калюжыны, спакойна слухала ўсё, што адбывалася навокал. Але сама яна заўсёды маўчала, нібы набрала ў рот вады.

А раз на год ў гэты горад прыязджала каралева. Яе залатая карэта спынялася ў самым цэнтры – гэта значыць пасярэдзіне лужыны. І тады каралеўская світа – у якой былі спрэс пісаныя прыгажуны – адразу здымала з сябе дарагія футры, кафтаны і камзолы, і кідалі іх пад ногі каралеве, каб тая прайшла праз лужыну, не замачыўшы модных чаравічак з пунсовай замшы.
Каралева ў горадзе гасцявалі нядоўга – хвілін пяць, і адразу пасля яе ад'езду на вуліцы пачыналася сапраўднае свята: бо каралеўская світа пакідала свае перапэцканыя адзенні ў лужыне, так што непатрабавальныя гараджане хутка разбіралі яркія футры, кафтаны і камзолы і мылі іх у бліжэйшы рэчцы. Праз некалькі дзён самыя спрытныя шчасліўчыкі фарсілі ў абноўках, а ўсе астатнія настройваліся цярпліва чакаць год да наступнага прыезду каралевы. Нядзіўна, што цэнтральная гарадская лужына, слухаючы радасныя галасы людзей, горда лічыла сябе галоўнай на гэтым свяце.

На зіму лужына пакрывалася бруднаватым, месцамі ўскудлачаным лёдам, праз які баяліся хадзіць нават самыя смелыя – так там было слізка. Таму ўзімку лужына чула толькі сярдзітыя бумканья гараджан аб лёд з іх вохканнем з гэтай нагоды.

Час ішоў, і аднойчы гараджане вырашылі прыбраць лужыну і забрукавалі вуліцу. Але, паколькі лужына лічыла сябе важнай часткай грамадства, яна засталася на месцы, горда разліўшыся пасярод горада. З'явіўшыеся неўзабаве першыя аўтамабілі, грукочучы, спрабавалі аб'ехаць яе па краі. Гараджане страшна злаваліся, але што зробіш з лужынай, якой было шмат соцен год – яна каго хочаш перажыве! А ў лужыны іх словы ў адно вуха ўляталі, у іншае выляталі, таму што ад пачуцця ўласнай важнасці яна наогул перастала звяртаць увагу на мітусню вакол.
Прайшлі гады, плошчу шмат разоў спрабавалі заасфальтаваць, але лужына не здавалася і ўпарта ляжала пасярод горада пад бібіканье джыпаў, якія бралі яе штурмам.

І вось, нарэшце, старажытная лужышча, а таксама звязаныя з ёй бруд, пырскі і волкасць настолькі надакучылі жыхарам горада, што ўпершыню за шмат гадоў яны зразумелі, што з ёй рабіць. Сабраўшыся разам, яны пачалі капаць і паглыбляць лужыну, пакуль яна не ператварылася ў гарадское возера, берагі якога ўпрыгожылі скульптурамі, ажурнымі лаўкамі і маладымі дрэўцамі.
З тых часоў зімой возера ператваралася ў ідэальны каток, а ўлетку па ім плавалі на лодках дарослыя парачкі, у той час як дзеткі радасна плёскаліся і ныралі ў яго чыстай вадзе. Цяпер у былой лужыны заўсёды былі натапыраныя вушкі, таму што вакол гучалі толькі добрыя словы – пра тое, як жыхарам і шматлікім турыстам падабаецца незвычайны вадаём ў самым цэнтры горада. І возера адчувала сябе часткай свята, якое ніколі не скончыцца.



- Канец -