x
≡ меню
Авторский проект художника Сергея Стельмашонка

Рака і валадар сноў
(казка)

Рака і валадар сноў   Роўна пасярэдзіне аднаго цудоўнага горада цякла рака. Прыгожая, спакойная. Правы бераг яе, скалісты, узвышаўся вельмі высока. А левы, ледзь ўзгорысты, быў увесь пакрыты кветкамі і дрэвамі з найсмачнейшай садавінай.
Скалісты бераг забудавалі дамамі, у якіх дзень і ноч кіпела праца. І, так як людзі тут шмат працавалі, то вельмі многае паспявалі. Нядзіўна, што дамы іхнія рабіліся ўсё прыгажэй, а людзі жылі з кожным годам лепш і багацей. І ад гэтага ім станавілася так прыемна на душы, што яны пачыналі рабіць свае справы яшчэ больш старанна.
А на левым беразе людзі вельмі любілі адпачываць – смачна есці (бо ежы вакол было звышдастаткова), грэцца на сонейку, назіраць за аблокамі, складаць вершы і спяваць песні.
Правы бераг ставіўся да левага пагардліва, лічачы яго гультаём. А леваму здавалася, што правы бераг задзірае нос, выстаўляючыся поспехамі. А яшчэ ён думаў, што так шмат працаваць шкодна для здароўя. Так паступова берагі перасталі мець зносіны і неўзабаве, зусім адвярнуўшыся адзін ад аднаго, пачалі разыходзіцца.
Рака вельмі перажывала з-за гэтай сямейнай сваркі і пераконвала абодва берагі:
– Зразумейце, вы ж браты, жывіце дружна!
Што яна толькі ні рабіла: мяняла напрамак сваёй плыні, стварала віры і нават паводкі, паколькі ўсяляк спрабавала прыцягнуць увагу берагоў да сваіх слоў.
Нарэшце, рака вырашылася звярнуцца па дапамогу да сонца. Але яно так ярка свяціла, што пабачыла ў рацэ толькі сваё бліскучае адлюстраванне. Месяц рацэ таксама не дапамог, паколькі непакоіўся толькі тым, што ўвесь час то худнее да тоненькага серпіка-ветаха, то паўнее да яркага круга-поўні. Вецер і зусім апынуўся няздатным: з-за сваёй легкадуйнасці ён не мог надоўга засяродзіцца на адной думцы.
Тады рака узмалілася з усіх сіл:
– Калі ласка, ну хоць хто-небудзь можа дапамагчы памірыць берагі?
І тут яе просьба дасягнула слыху ката, які, разваліўшыся на беразе, грэўся на сонейку і жмурыўся, атрымліваючы асалоду ад налятаючага ветрыка. Усім вядома, што ў ката вельмі востры слых. Аднак мала хто ведае, што каты з'яўляюцца яшчэ і ўладарамі сноў. Таму той жа ноччу ўсе людзі, якія мірна спалі ў сваіх дамах па абодвух берагах ракі, убачылі аднолькавы сон.
У гэтым сне кот, – футра якога іскрылася, нібы на кончыку кожнае валасінкі скакала маленькая вясёлка, – раптам падміргнуў бурштынавым вокам і скокнуў проста ў неба. І ў гэтым скачку, поўным грацыі, кот пачаў расці, расці, расці… І вось яго пярэднія лапкі дакрануліся нізкага берага, а заднія – у той самы момант учапіліся за высокі. І па гэтым каціным мосце пачалі шпацыраваць людзі, ездзіць экіпажы і бегаць трамваі.
Назаўтра жыхары горада выйшлі да ракі і, не дамаўляючыся, пачалі будаваць мост – зусім такі, як яны ўбачылі ў сне. А калі мост быў гатовы, жыхары высокага берага паехалі да сваіх суседзяў, каб паслухаць іх песні і вершы, а таксама смачна паесці. А з нізкага берага ў адваротным кірунку рушылі тыя, хто хацеў нечаму навучыцца ў сваіх працавітых суседзяў.
Пасля гэтага больш ніколі не ўзнікала спрэчак паміж берагамі-братамі – хто разумнейшы, а хто прыгажэйшы. Таму, што яны нарэшце пасябравалі. І рака радавалася, бо з гэтага моманту яна больш не падзяляла, а яднала берагі.

***
Кажуць, гэты выпадак адбыўся ў Сан-Францыска. А, можа, у партугальскім горадзе Порту. Зрэшты, яшчэ пяць-шэсць гарадоў перакананыя, што падзеі адбываліся менавіта ў іх, у доказ паказваючы сваю раку, два берагі – скалісты і невысокі, і свой мост, які, на іх думку, выліты кот! (глядзіце, бо выліты кот)! Але гэта зусім няважна: галоўнае, што паміж берагамі існуюць масты, а паміж людзьмі – сяброўства.




Другие постеры в разделе Казкі старэнькага смартфона

    Жыла-была дзіўная рыба Льра. У кожнай яе лусцэ адбівалася сонца – нібы ў малюсенькім люстэрку. У рыбы былі яркія плаўнікі, хвост з палоскамі і прыгожыя вочы. Калі вы ведаеце, то ў рыб чым болей вылупленыя вочы – тым рыба лічыцца ...
      Дон Жыльберта Гайвота сядзеў на балкончыку. Ён жмурыўся ад спякоты партугальскага сонца і глядзеў на хвалі ракі Дуэра, што плёскаліся ля самых дзвярэй яго фамільнага дома, выбудаванага яшчэ Фернанда Гайвота – знакамітым мараходам, які з ...
        Былі ў аднаго цмока тры галавы. Дзве галавы вельмі разумныя, а трэцяя – не надта каб. Таму усё навокал клікалі яе Дурнічкай. І ў весь час з-за яе цмок трапляў у непрыемнасці – то Дурнічка агнём у замак плюне, то прынцэсу ўкрадзе, то ...
          У самым цэнтры старажытнага горада ляжала велізарная лужына. Часцяком праз яе скакалі коні з моцна сядзячымі ў сёдлах жалезнымі рыцарамі, і тады ўсе навокал былі абляпаны бруднымі пырскамі, зіхоткімі на сонцы, нібы брыльянты. Аднак перапэцканыя ...
            У адной туманнай краіне шэрых хмар і пастаяннага дробнага дажджу жыла-была яхідна. Яна была вельмі мілая і добрая, але ніхто з мясцовых жыхароў не хацеў з ёй сябраваць, бо ўсе думалі, што яе імя адпавядае характару – верагодна, з'едліваму і ...
              Жыла-была шматвочка. Клікалі яе так з нагоды таго, што калі ўсім звярам раздавалі вочы, яна пажадала сабе адразу шмат вачэй: і дальназоркія вочы арла, і начное бачанне котак, і сеткаватыя вочкі страказы, пазіраючыя адразу ва ўсе бакі, і рыбіны вочы, ...
              На главную ~ Новости ~ Контакты

              Коты и Мечты. Авторский проект художника Сергея Стельмашонка.
              Минск, Беларусь
              +375 293 1234 16
                                                                          
              ru.cats-n-dreams.com

              Сайт работает на платформе Nestorclub.com

              Copyright © 2009-2024 Cats & Dreams. Сергей Стельмашонок. Все права защищены.
              На сайте Коты и Мечты собрана коллекция постеров и рисунков белорусского художника Сергея Стельмашонка. Сергей много лет иллюстрирует статьи в журналах и газетах, однако его главная страсть – изображения ПОЗИТИВНЫХ котов. Каждый кот в его рисунках – это особый характер или ситуация, в которых вы можете узнать себя и своих знакомых.