Казка пра шматвочку

Жыла-была шматвочка. Клікалі яе так з нагоды таго, што калі ўсім звярам раздавалі вочы, яна пажадала сабе адразу шмат вачэй: і дальназоркія вочы арла, і начное бачанне котак, і сеткаватыя вочкі страказы, пазіраючыя адразу ва ўсе бакі, і рыбіны вочы, каб бачыць пад вадой, і... увогуле, кожных вачэй па пары.
Калі шматвочка выйшла, ззяючы дзесяткамі новенькіх вачэй, усе зьвяры аслупянелі ад зайздрасці, а крот спытаў:
– А што, так можна было???
Аднак, паколькі шматвочка была самай апошняй у чарзе, ніхто са звяроў столькі вачэй не атрымаў. А шматвочка ходзіць задаволеная сама сабой, красуецца, вочкамі міргае-паблісквае.
Іншым разам усім звярам здольнасці раздавалі: хтосьці захацеў плаваць, хтосьці лётаць, нехта ў зямлю закопвацца.
А шматвочка кажа:
– Хачу, каб з мяне вяровачка ліпучая ўвесь час лезла, а я ад гэтага не худнела нават!
Ну, звяры зноў загаманілі – што шматвочка зноў хітрэйшая за ўсіх апынулася – гэтакае выдумаць!
А шматвочка як атрымала ліпучую вяровачку – адразу ёй усё джунглі апляла – не прайсці проста!
Да вяровачкі гэтай ужо і слонік прыліп, і жырафа, і дробязь ўсякая – накшталт птушак або янотаў. І хто прыліп – ужо не можа адляпіцца ні сам, ні з дапамогай сяброў – таму што сябры самі да вяровачкі побач прыліпаюць, як толькі пачынаюць дапамагаць камусьці.
А шматвочка сядзіць недзе збоку, хіхікае і ўсе новыя вяровачкі робіць.
Тут ішоў міма гном. Ну звычайны такі, садовы. Ён р-раз, і прыліп да вяровачкі. Просіць шматвочку адпусціць яго – маўляў, дома гнамяты плачуць, есці хочуць.
А шматвочка моўчкі так паўзе да яго і пачынае патрошку усяго гнома замотваць ліпкай вяровачкай. І дзесяткі яе вачэй так ярка-ярка і вельмі нядобра зіхацяць.
Гном пачакаў-пачакаў, а потым я-а-ак зачаруе шматвочку! Узяў, ды і паменшыў яе, зрабіўшы зусім малюсенькай. Разам з яе вяровачкамі. Тут усё звяры адразу вызваліліся ад ліпкіх нітачак і радасна заскакалі. Толькі мухі засмуціліся, але іх ніхто не пачуў, таму што яны былі маліпусенькія.
А шматвочка так назаўсёды і засталася малюсенькай. Затое якое прыгожае павуцінне яна навучылася плесці сваімі васьмю нагамі!
А што, няўжо я забыўся сказаць пра яе восем ног? Не можа быць. Цяпер спытаю ў Інтэрнэту, чаму яе з самага нараджэння ніхто не клікаў васьміножкай...



- Канец -