Свет мой, люстэрка

…прывязі мне люстэрка, каб, гледзячыся ў яго, прыгажосці дадавалася.
Аксакаў, "Пунсовенькая кветачка"

Цуды пачаліся зранку ў панядзелак, калі ўсе люстэркі ў свеце, дамовіўшыся паміж сабой, пачалі паказваць пажаданні тых, што глядзеліся ў іх. Такім чынам, жанчыны, гледзячыся ў круглячкі сваіх маленькіх люстэрак, з радасным здзіўленнем убачылі ідэальна гладкія, без адзінай маршчынкі, цудоўныя твары. Уяўляеце, якую сапраўды незямную прыгажосць дэманстравалі велізарныя люстры на ўвесь рост!
Мужчынам жа іх адлюстраванні паказвалі шляхетных рыцараў, хвацкіх мачо, якія гулялі мускуламі, загарэлых прыгажуноў далёкага плавання… карацей – суцэльная любата.
Ды вось што цікава: нават ад адзінага позірку ў люстэрка характар у людзей стварыўся ідэальным. Такім чынам, у свеце наступіла найпаўнейшая гармонія. І ўсе былі ў захапленні. Ну, ці амаль усе.
Адзін ваўкаваты ды вельмі-вельмі няголены чарнакніжнік страшэнна раззлаваўся: раней жа людзі ў пошуках прыгажосці менавіта да яго й прыходзілі з дагодлівымі просьбамі. Тады ён спагадліва (і толькі на час) набліжаў знешнасць просьбітаў да пажаданага ідэалу. А тут - адным скокам – ды ўсе шчаслівыя??? Не бываць гэтаму! Напружыўся чарнакніжнік з усёй моцы, прачытаў у чорных кнігах злосныя загаворы ды - дзын! – паразбіваў усе люстэркі. Але ж людзі свету, якія ўжо адчулі сябе неверагоднымі, ні за што не згаджаліся станавіцца ранейшымі. І вось з гэтым чарнакніжнік нічога не здолеў зрабіць. Тым часам люстэркі (якія, між іншым, былі нават вельмі чароўнымі), акуратна собралі свае аскепкі, якія разляцеліся, і аднаго дня вярнуліся да людзей – нават без адзінай драпінкі!
А пасля гэтага люстэркі напружыліся – ды адным скокам пераўтварылі ўсю цёмную бібліятэку чарнакніжніка ў люстэркавую. Той жа, калі пагартаў люстэркавыя старонкі і паглядзеў на свой адбітак у ім, адразу пачаў строіць тварыкі ды хіхікаць. А потым згаліў кудлатую чорную бараду, узяў свае кнігі, якія пераўтварыліся ў люстэркавыя, і накіраваўся на вуліцу – пускаць сонечных зайчыкаў.
***
Мяркуеце, тут і казцы канец? Зусім не. Далей было вось што: звяркам з усяго свету таксама спадабалася глядзецца ў люстэркі. Кошкі з вясёлым здзіўленнем бачылі крылы, што выраслі на іх спінах ( не дзеля палявання на кажаноў, а проста каб лётаць – высока-высока); сабакі ганарліва назіралі за асабістымі самаадданымі подзвігамі ў імя людзей (і тыя подзвігі памнажаліся ў рознакаліберных люстэрках); птушкі шчасліва здзіўляліся ярка-шматкаляровым пёркам, якія ў іх раптоўна выраслі; а рыбы радасна паказвалі свайму адлюстраванню язык. Нават некалькі языкоў – таму, што яны зрабіліся паліглотамі. Выходзіць, гэта таксама можна пабачыць у люстэрку.

- Канец -