Прынц, прынцэса і цмок

(п’еска для маленечкага тэатра)

Дзеючыя асобы ў парадку з’яўлення: прынц, цмок, прынцэса і конь

Дзея пачынаецца ў абсалютнай цемры, чутны толькі гукі.

Гукі недзе за сцяной: Цок-цок-цок!

Гукі недзе за сцяной, якія набліжаюцца: Туп-туп-туп…

Грукат у дзверы: Тук-тук!

Грубы голас адказвае: Хто там?

Прынц: Я – прынц, прыбыў ратаваць прынцэсу. А ты хто?

Грубы голас адказвае рэхам: …хто-хто?

Прынц: А ну, адчыняй!

Грубы голас адказвае рэхам: …адчыняй-ай-ай-ай…

Прынц: Ты што, рэха?

Грубы голас: Так!

Прынц: А, вось ты і трапіўся! І раз я цябе абхітрыў – адчыняй дзверы, злодзей!

Грубы голас: Дык там і не замкнёна…

Рыпяць дзверы, прынц уваходзіць.

Прынц: Дзе тут ў вас святло ўключаецца?

Мацае па сценах і запальвае маленькі агеньчык. І тут аказваецца, што перад прынцам вісіць здаравенны цмок. Прынц выхоплівае меч ды тыцкае ім ў цмока, які з танюсенькім віскам здзімаецца і валіцца, апынаючыся надзіманай цацкай. За надзіманым зверам хаваецца драбнюсенькі жывы цмок.

Цмачок: А вось ты і трапіўся: нельга маленькіх крыўдзіць, таму не кранай мяне!

На шум з аркі ў сцяне выходзіць прынцэса. Жудасна ўскалмачаная, у нейкім доўгім ашмоцці, з тварам як у бабы-ягі.

Прынц: Вой, трымайце мяне сямёра…

Прынцэса: Ужо і не спадзявалася цябе дачакацца, названы мой!

Вымаўляючы гэтыя словы, яна заходзіць за шырму.

Тым часам прынц пачынае адсоўвацца да дзвярэй, выяўна маючы намер збегчы.

Прынцэса: Ха-ха, вось ты і трапіўся!

Прынц спужана войкае, але тут прынцэса выходзіць з-за запавесы ды апынаецца прыгажуняй ў цудоўнай сукенцы ды залатой кароне.

Прынц радасна ўсміхаецца ды цягне да прынцэсы рукі.

Прынцэса: Пачакай, па ўсіх правілах ты павінен спачатку некалькі подзвігаў учыніць!

Прынц: А некалькі – гэта колькі? Два ці дваццаць?

Прынцэса: Ну, дапусцім, два ты ўжо здзейсніў: цмока вынішчыў ды ад мяне ў ранішнім абліччы ня збег. А здолееш проста зараз пабудаваць палац залаты да самых нябёсаў, з вокнамі з камянёў-самацветаў рознакаляровых ды з ваннаю, у якой тры краны ёсць – з вадой жыватворчай, а таксама халоднай і гарачай?

Прынц: Палац – дык папросту, алезлітуйся, прыгажуня, дзе ж я табе летам гарачую ваду дастану? Адключылі яе ва ўсім трыдзевятым царстве! Прасі што-небудзь папрасцей: яблыкі маладзільныя ці дыван-самалёт чартарны да мора сіняга…

Прынцэса: Весь гэты скарб у мяне ўжо ёсць… Добра, буду працягваць грэць ваду на языках полымя са свайго цмока. Справа нудная, але вынік у наяўнасці!

Яна ганарліва апісвае пальцамі круг вакол свайго твару.

Прынц: О, прыгожая ды ветлівая гаспадыня, ці няма ў цябе нечага паесці, бо выгаладаўся я зусім.

Прынцэса: Так, вазьмі ў каміне кацялок. Я тыдні тры таму прыгатавала там кашу чароўную колеру бруднага, а ўчора яшчэ падкінула туды тузін свежых павукоў. Частуйся!

Прынц адступае да дзвярэй: Дзякуй, але я мяска ня ем, таму як вегетарыянец…

Прынцэса: А, вось ты і трапіўся: пажартавала я!

Прынц: Ох, і вясёлая ж ты дзеўчына! Але, выбачай, час мне адпраўляцца ў шлях, каб наступную прынцэсувызваліць…

Сыходзіць.

Цмок: Ну што, наабіралася, так? Першы раз нармальны чалавек трапіўся. Раней жа ўсе твае прынцы беглі без аглядкі, толькі заўважыўшы надзіманага цмока.

Прынцэса: Кных-кных…

Прынц, зазіраючы з вуліцы ў вакно: А, вось вы і трапіліся!

Заходзіць у дзверы, падыходзіць да прынцэсы. У вакне з’яўляецца галава каня.

Конь: А калі на вяселлі будзем скакаць ды дзяцей іржаць…то бок раджаць?

Цмачок, павярнуўшыся да гледачоў: І жылі ўсе яны доўга, шчасліва ды з гарачай вадой у палацы ў кожную пару года. Спытаеце, як прынцу ўдалося? Чароўным чынам: гэта ж казка.