Прынц-Мыш ды сыр

Казка

Жыў-быў адзін Прынц-Мыш. Ён жыў ў светла-жоўтым палацы, поўнасцю створаным з найпрыгожага сыру. Нядзіўна, што Прынц-Мыш ахвотна шпацырваў па сваім апетытным жытле, кожны дзень прагрызаючы новыя і новыя дзіркі-калідорчыкі.
І, хаця сырны палац амаль весь быў у дзірачках, ён быў настолькі вялікім, што маленькі Прынц-Мыш ня здолеў бы з’есці яго і за сто гадоў!
Гэта Прынц-Мыш ведаў дакладна, таму што ён жыў у сваім палацы даволі даўно, з тых часоў, як яго зачаравала справядліва злосная фея. Здавалася б, дробязі, але фея жудасна раззлавалася на прынца за тое, што ён (усяго толькі!) намаляваў у яе чароўнай кнізе сваімі новенькімі алоўкамі рознакаляровую кошку.
- Ах, вось ты як..! – страчваючы слоўнікавы запас ад абурэння, танютка закрычала фея, якая пачала ствараць дракона, а атрымала ў выніку драКОШКУ.
- Я цябе, я цябе… - (тут прынц паказаў ёй язык, чым давёў фею да крайняй ступені злоснасці) – я цябе… ператвару ў мыш!!!
Сказала гэтак, узмахнула чароўным прутком – і прынц адразу ж скурчыўся, пакрыўся шэрай поўсцю ды зрабіўся мышанём з танюткім хвастом. А фея ніяк не магла супакоіцца ды ператварыла ўвесь палац прынца ў дзіравы сыр.
З тых часоў Прынц-Мыш гуляў толькі па сырных калідорчыках, таму што дакладна ведаў: на вуліцу нельга высоўваць нос, бо звонку жыве куслівая драКОШКА, якая можа папросту праглынуць маленечкае мышанё.
І вось аднойчы прынц выпадкова прагрыз скарыначку сыру, і ад гэтага ягоны нос высунуўся вонкі!
Вой, ад жаху мышанё самлеў ды паціху прынюхаўся. Як ні дзіўна, нічога страшнага не адбылося – ні ў гэты момант, ні потым. Тады Прынц-Мыш асцярожна выставіў навонкі ўсю галаву ды, пакруціўшы ёю ва ўсе бакі, пабачыў вакол прыгожы рознакаляровы свет. Нябёсы над галавой былі цудоўнага ўльтрамарынавага колеру (так, гэтак здараецца, калі няма аблокаў), і дзесьці ў неверагоднай вышыні ззяла ярка-жоўтае свяціла. Ну, вядома, было яно не такое жоўтае, як сыр, але затое ў шмат разоў цяплейшае. Яшчэ Прынц-Мыш убачыў мягкі дыван зялёнай травы ўнізе, проста пад сваімі лапкамі. А непадалёк Прынц-Мыш заўважыў фею, якая, сагнуўшыся да зямлі й пакрэхтваючы, нешта шукала ў траве. Нашаму герою адначасова было страшнавата ды сорамнавата за свае даўнія калякі ў чароўнай кнізе, але ён спрытна высклізнуў з сырнага палаца ды на ўсю нагу панёсся на дапамогу, абнюхваючы кожную травінку. Неўзабаве ён выявіў згубу – гэта быў страшэнна знаёмы яму прыгожы пруток, весь у бліскаўках ды з зорачкай на канцы. Прынц-Мыш, намагаючыся не пагрызці далікатнага чароўнага прадмета,прынёс яго фее, якая ўважліва паглядзела на малога ды, скажаўшы нешта накшталт "дарма я гэтак надоўга зачаравала тваё каралеўства", узмахнула прутком.
І Прынц-Мыш адразу ж пераўтварыўся ў хлопчыка, а луста жоўта-дзіравага сыра пачала расці-расці ды вырасла ў велізарны прыгожы палац са светла-жоўтага каменя – траверціна.
Як і належыць ў людзей, не адразу, але з цягам часу прынц таксама вырас, але ён ніколі не забываўся на той час, калі быў мышанём. Таму ў склепах ягонага палаца заўсёды было шмат-шмат сыру для мышэй з усяго свету, што забягалі да яго ў госці. А драКОШКУ прынц моцна трымаў на ружовай стужачцы ды смачна карміў, каб яна нават не аблізвалася на яго хвастатых гасцей.

- Канец -