Прырода прыгажуняў (а таксама мядзведзяў ды прынцаў)

Казка

На лясной палянцы пасля дажджу, які гішпанцы называюць сіры-міры ( то бок дробны, але ня брыдкі), насустрач сонцу раскрылася маленькая архідэя. Паглядзець на далікатную прыгажуню прыйшлі, прыскакалі,прыляцелі й прыпаўзлі ўсе насельнікі навакольнага гушчару.
-Ах, якая ж яна сімпатычная, - мімаволі шапнула зайчаня. Мясцовыя бабачкі-красуні зайздросна ўздыхнулі – ды паляцелі асвойваць новыя палянкі ў лесе. Няўрымслівыя калібры стварылі трапяткую чаргу, каб дакрануцца да кропелек расы на кветцы.
- Ты чароўная, быццам мёд у сотах, - падвёў вынік усеагульнаму захапленню медзведзяня, што было найвялікшым кампліментам, які яно магло прыдумаць. А слімак, які з мінулага дня прапаўзаў паблізу, вырашыў застацца жыць на палянцы з відам на архідэю.
Канешне, з цягам часу мясцовыя звяркі прызвычаіліся да чароўнай кветкі, але ўсё адно пры наймалой магчымасці з радасцю зазіралі да архідэі ў госці.
І вось аднойчы ў лес зайшлі прынц з прыгажуняй-прынцэсай з палаца, які знаходзіўся непадалёк. "Ах, якая ж там чароўная кветачка!" – зашчабятала дзяўчына, заўважыўшы архідэю, а прынц пачаў вярцець галавой ва ўсе бакі, каб зразумець, у якія менавіта гушчары ён мае быць залезці, каб здзейсніць вычын у імя сваёй прыўкраснай дамы.
Тут лясныя насельнікі зразумелі, што архідэю трэба тэрмінова ратаваць, ды хуценька пабеглі напярэймы нечаканым гасцям. "Ой-ой, глядзі, якая жабка", - захапілася прынцэса. – "А там аленянё, сапраўдны цуд! Уй-ю-юй, якое міленькае зайчаня!! Хадзі хутчэй сюды – тут пухнатая вавёрачка, та-а-а-а-кая прыгожанькая… давай пакормім іх печыўкамі!!!" Прынцэса, забыўшыся на ўсё ў свеце, сюсюкала каля звяркоў, і прынц ціханька рушыў за ёй (рабіў ён гэта ціхутка таму, што заўважыў непадалёк за дрэвамі медзведзяня ды пастараўся не прыцягваць яго ўвагі).
А медзведзянё акуратна прыкасалапіў да архідэі й прабурчаў: "Ты б па начах цвіла, а днём паспрабавала б стаць меньш заўважнай, ці што…" У адказ архідэя толькі развяла пялёсткамі: прырода, што ж з ёй зробіш?

- Канец -