Каралеўская архітэктура

Жылі-былі кароль і каралева. І хаця ў большасці казак кароль і каралева жывуць у сяброўстве ды згодзе, у гэтай гісторыі нешта пайшло не так: нашыя кароль з каралевай вырашылі ніколі не сустракацца.

Такім чынам, каралева загадала пабудаваць ёй асабістую вежу – ды такую вялікую, што ўсе яе слугі здолелі ўтоўпіцца ўнутры гэтага палаца. Вы спытаеце, ці шмат у яе было слуг? Вой, шмат. Зрэшты, не каралеўская гэта справа - лічыць падданых. Але вернемся да вежы каралевы. Зразумела, што клопатаў па стварэнні, упрыгожанні ды сталаму навядзенні ідэальнага парадку ў высачэзным палацы апынулася столькі, што ўсе падданыя каралевы былі занятыя гэтым зранку да позняй ночы. Тут працавалі ўсе-усе-усе, хіба што акрамя вайскоўцаў, якія ахоўвалі каралеву ад унутраных ды знешніх ворагаў. І каралева была шчаслівая.

А вось кароль абраў для сваёй рэзідэнцыі падзямеллі. Прычым манарх вельмі рэдка выходзіў з іх на вуліцу – і толькі па начах. Кароль быў упэўнены, што ў цемры яго ніхто не бачыць, і таму ён можа дазволіць сабе тое, што любіць больш за ўсё (ды што не да твару манарху) – бегаць басанож па траве, пакрытай кропелькамі расы. Зрэшты, трэба сказаць, што за каралём няма каму было падглядваць: падданых вакол яго, у адрозненні ад каралевы, зусім не засталося. Ды яны яму і не былі патрэбныя. Балазе запасаў найсмачных прадуктаў ў каморах каралеўскіх падзямелляў было больш чым дастаткова.

І кароль быў задаволены, што яго жыццё атрымалася.

Гэтак і жылі кароль і каралева. Не сумавалі. Не бачыліся. Не мелі зносіны. Шчыра кажучы, яны і сустрэліся ўсяго толькі раз у жыцці – калі будучая мурашыная каралева, пралятаючы побач з мышыным каралём, памахала крылышкамі ля самага яго носа. Кароль ад неспадзяванкі гучна і сярдзіта чхнуў. У выніку ягонага чыху каралева кулём уляцела ў суседнія хмызнячкі, незадаволена падумаўшы пра сябе – вось жа ж які непачцівец!

Больш манархі ніколі не сустракаліся, хаця мурашнік і мышыная норка былі адзін з адным зусім побач.

- Канец -