Дзве сястры

(казка)

У даўнія часы жылі-былі сёстры-двайняткі. Яны былі так падобныя, што ў дзяцінстве іх пастаянна блыталі. Аднак з цягам часу сёстры пачалі ўсё больш адрознівацца адна ад іншай. Першая была ружовашчокая, рудая ды кучаравая, а іншая накрывала валасы цёмнай хусткай, з-пад якой ледзь быў відаць бледны твар. Адна намагалася бачыць у жыцці толькі яскравыя фарбы, шмат весялосці ды шчасця, а іншая тыя ж самыя падзеі ўспрымала са смуткам і сумам.

Здаралася, выйдзе вясёлая на ганак ды кажа: - Глядзі, які цудоўны дожджык – пэўна, будзе выдатны ўраджай! А яе сястра бурчыць: - Вось убачыш, цяпер усе ў наваколлі прамочаць ногі ды застудзяцца… Скончыцца дождж, вызірне сонца, і першая кліча сястру шпацыраваць. А тая ізноў незавадоленая: сонца гарачае, галаву напячэ.

Аднойчы пайшлі сёстры у далёкі лес за галлём. Раптам, ні адтуль ні адсюль, - велічэзны мядзьведзь. Першая сястра як закрычыць, як рукамі замахае – гэта яна вырашыла адцягнуць увагу на сябе. Пайшоў мядзьведзь проста на крыкі, а яна спрытна залезла на дрэва ды сядзіць на галінцы, быццам птушка. І крычыць сваёй сястры, каб тая паволі сыходзіла з лесу, каб мядзведзь яе не заўважыў.

Як другая сястра з лесу выбралася – яна й сама не памятала. Пакуль па лесу бегла, хустку згубіла, валасы рудыя раскудлачыліся, чырвань на шчоках з’явілася. Прыбягае дадому – а яе ніхто не пазнае, усе за вясёлую сястру прымаюць. Ну і добра, думае сумная сястра. Галоўнае – каб дапамога хутчэй да лесу дабралася!

Адвяла яна суседзяў-паляўнічых у лясны гушчар, а там – чуй – чутныя галасы нейкія. Раптам з-за дрэваў з’яўляецца рыцар ў зіхатлівых даспехах, і вядзе ён за руку… вясёлую сястру.

Тут людзі зусім перасталі нешта разумець: проста перад імі – падобныя адна на іншую як дзве кроплі вады рудавалосыя ды румяныя прыгажуні. І адрозніваюцца яны толькі тым, што адна за рыцара трымаецца, а другая побач стаіць.

Вы ўжо, пэўна, здагадаліся, што рыцар раней быў зачараваны, а першая сястра яго р-раз – ды вызваліла ад заклёну: у даўнія часы амаль усе дзяўчыны ўмелі гэта рабіць.

Паглядзеў рыцар на другую сястру ды кажа: - Шмат гадоў таму і мяне, і майго брата-блізнюка вядзьмарка пераўтварыла ў мядзьведзяў. Так, гаманілі мы побач з яе хаткай, перашкаджалі засяродзіцца. Што было, тое было. Але гэта ў мінулым, а зараз… чуеш рык? Гэта мой брацік набліжаецца: ідзі, хутчэй вызвалі яго ад чараў!

- Канец -